ภาพเหล่านี้คงแสดงถึงคำพูดที่ว่า "ศิลปะไม่ได้สัมผัสด้วยสายตา"
ภาพจากเฟซบุคของโรงเรียนการศึกษาคนตาบอดจังหวัดขอนแก่น
ผมเห็นภาพเหล่านี้แล้วทำให้ผมนึกถึงเรื่องตอนที่ผมเคยมีโอกาสไปทำบุญที่โรงเรียนการศีกษาคนตาบอดจังหวัดขอนแก่นช่วงก่อนวันแม่ ตอนนั้นผมไปกับพี่อ้อ (พี่อ้อเหมือนกับพี่สาว เพื่อน หรือบางครั้งเหมือนญาติผู้ใหญ่ เพราะพี่เขาคอยสอนคอยแนะนำการใช้ชีวิตและเรื่องต่างๆให้กับผม) ในช่วงขณะที่รอเจ้าหน้าที่เขียนใบเสร็จเงินทำบุญอยู่นั้น มีเด็กนักเรียนพิการทางสายตา 2 คน เดินจูงมือเข้ามาที่โต๊ะเจ้าหน้าที่ แล้วกล่าวว่า "คุณครูคะ พวกหนูจะมาซื้อกำไลค่ะ" ต้องบอกก่อนว่าที่ห้องอำนวยการที่ผมไปบริจาคเงินนั้นมีสินค้าขายเพื่อนำเงินไปช่วยเหลือน้องๆ ไม่ว่าจะเป็นกำไลลูกปัดคริสตัล เสื้อยืด และอื่นๆ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็บอกว่า "ค่ะ พวกหนูอยากได้สีไหนหล่ะคะ" ผมได้ฟังดังนั้นก็คิดต่อไปอีกว่า แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าสีไหนสวยสีไหนไม่สวย แต่ก็ยังฟังต่อไปอีก "แล้วมีสีอะไรให้เลือกบ้างหล่ะคะ" เด็กนักเรียนพิการทางสายตาถามต่อ แล้วเจ้าหน้าที่ก็ตอบอย่างใจดีพร้อมรอยยิ้มด้วยความเอ็นดูว่า "มีสีขาว สีเขียว สีฟ้า สีชมพู หนูอยากได้สีไหนคะ" "หนูขอลองสีขาวได้ไหมคะ" เด็กนักเรียนคนหนึ่งตอบพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตารอกำไลลูกปัดคริสตัลสีขาวราวกับว่าลุ้นดูสินค้าที่เลือกว่าจะงดงามเพียงใด หลังจากคุณครูใส่กำไลนั้นให้เด็กนักเรียนคนนี้ น้องคนนี้ก็ถามคุณครูว่า "เป็นไงบ้างคะ สวยมั้ยคะ" "สวยจังเลยค่ะ" คุณครูชื่นชมกำไลใหม่ที่น้องเขาใส่ หลังจากพิจารณาเล็กน้อยคุณครูเลยแนะนำว่า "ลองดูสีเขียวหน่อยดีมั้ยคะ น่าจะสวยนะ" น้องคนนี้ก็รับข้อเสนอแนะจากคุณครู พร้อมกับลองให้คุณครูใส่กำไลลูกปัดคริสตัลสีเขียวให้ "สีนี้ก็สวยเหมือนกันนะคะ" คุณครูชื่นชมความงามของกำไลที่อยู่บนแขนของน้องคนนี้ "คุณครูคะ แล้วสีไหนสวยกว่ากันคะ" น้องหันมาถามคุณครูอีกครั้ง คราวนี้คุณครูหันมาถามเจ้าหน้าที่ท่านอื่นพร้อมกับพวกเราด้วย "สีนี้เป็นยังไงบ้างคะ สวยเน๊อะ" เจ้าหน้าที่คนอื่นในห้องอำนวยการตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า "สีเขียวสวยกว่า" ซึ่งผมก็เห็นด้วยในใจ (ไม่ได้ออกความเห็น) เจ้าหน้าที่ที่กำลังเขียนใบเสร็จให้เรานั้นก็หันมาเล่าให้พวกเราฟังว่า น้องคนนี้จะต้องไปอ่านทำนองเสนาะอาทิตย์หน้า (เนื่องด้วยงานอะไรก็ไม่รู้ผมจำไม่ได้) น้องเขาก็เลยอยากจะซื้อกำไลไปใส่ประดับ "ตกลงค่ะ หนูขอซื้อสีเขียวค่ะ" น้องตอบด้วยความมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความประทับใจกับกำไลชิ้นใหม่ที่จะซื้อ แต่พี่อ้อก็บอกว่า "คุณครูคะ เดี๋ยวดิชั้นจะซื้อกำไลให้เด็กๆเองค่ะ" น้ำเสียงของพี่อ้อที่ฟังแล้วรู้สึกได้ถึงความใจดีและความเมตตาที่อยากให้น้องๆมีความสุข "น้องๆคะ มีพี่ผู้ใจบุญเขาอยากซื้อกำไลให้น้องๆค่ะ ขอบคุณพี่ๆเขาหน่อยนะคะ" คุณครูที่เลือกกำไลให้เด็กๆบอกเด็กๆ "ขอบคุณมากๆนะคะ" น้องๆกล่าวคำขอบคุณด้วยสีหน้าที่ดีใจกว่าที่เลือกกำไลได้ แล้วน้องๆก็เดินกลับไปยังโรงอาหารเพื่อรอพวกเราไปแจกอาหารต่อไป เห็นไหมครับว่า "ความงดงามไม่ได้สัมผัสได้ด้วยสายตา แต่การเปิดใจรับรู้ความงดงามนั้นสำคัญกว่า"
