ขอพักการเขียนเรื่อง Security ไว้สักตอนนะครับ
"โน้ตตตตตต" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังลอยมาขณะที่ผมได้เดินผ่านกลุ่มรุ่นพี่ศิษย์เก่า เมื่องานเลี้ยงศิษย์เก่าวิศวกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น 50 ปี ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงไปเห็นผู้หญิงคนนั้นยิ้มและโบกมือให้ ในแว้บแรกนั้น ผมคิดในใจว่าภาพนี้ผมเคยเห็นที่ไหน รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความใจดี ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขยังไงบอกไม่ถูก และท่าทางโบกมือธรรมดาๆ แต่ผมนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นภาพนี้ที่ไหน ผมก็ได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจคนเดียว
ต่อมาไม่นาน (ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง) เมื่อสัญญาณของผู้จัดงานให้ผู้เข้าร่วมงานเดินเข้าไปในงานได้ ผมก็เดินเข้าไปพร้อมกับเพื่อนๆในรุ่นของผม ก็คุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาคนไม่ได้เจอกันมานาน พอผมเข้ามาข้างในอาคาร ผู้หญิงคนนี้ก็เดินมาข้างๆ แล้วพูดว่า "โน้ตๆๆ นี่พี่โอเอง จำได้มั้ย" ณ เวลานั้นความรู้สึกของผมเหมือนปมเชือกแห่งความสงสัยว่าผมเห็นภาพผู้หญิงยิ้มอย่างใจดีแล้วโบกมือให้นั้นผมเคยเห็นที่ไหนได้คลายออกทันที แถมยังรู้คำตอบว่าทำไมความรู้สึกที่มีความสุขของผมมาจากไหน แท้จริงแล้วมันคือความรู้สึกลึกๆที่ผมเคยรู้สึกเมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่หลังจากที่พี่โอเรียนจบเราก็ไม่เคยเจอหรือได้ยินข่าวกันอีกเลย ทำให้ความทรงจำส่วนนั้นของผมได้หายไป
พี่โอเป็นรุ่นพี่ของผมตั้งแต่สมัยมัธยมยาวถึงมหาวิทยาลัยด้วย ภาพที่ผมจำได้คือพี่โอเป็นคนที่เรียนเก่ง น่ารัก เสน่ห์ของพี่เขาอยู่ที่ความเป็นกันเอง ยิ้มให้ผมทุกครั้งที่เจอกัน ผมจำไม่ได้ว่าเราสนิทกันตอนไหน แต่รู้ว่าเราคุยกันบ่อยๆ ฮ่าๆๆ แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าเพียงรอยยิ้มและท่าโบกมือธรรมดาของรุ่นพี่คนนี้จะทำให้ความทรงจำที่หายไปของผมกลับคืนมา
