ความเศร้า กับการแข่ง Street Bas ที่รออยู่เบื้องหน้า

วันนี้เกิดบ้าอะไรไม่รู้ ดันไปเปิดเว็บฮิ5 (Hi5) ขึ้นมา ไปดูของคนๆนึง พอไปดูก้เห็นรูปเขากับแฟนเขา ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่เรื่องมันก็จบไปสองปีแล้ว แต่ทำไมยังไม่สามารถลืมเขาได้ขาดเสียที ทำไมต้องปล่อยให้เขาแวะเข้ามาทำร้ายความคิดดีๆ ความคิดที่สวยงามต่อการมองโลกของผมด้วยก็ไม่รู้ จะว่าเหงาไหม ผมก็ไม่ได้เหงาเลย อยู่กับบาสเก็ตบอล กับไวรัสที่ชื่นชอบ จะถามว่างานเยอะไปไหม ก็อาจมีส่วน แต่แล้วที่สุดสาเหตุมันก็คือผมเองก็ยังไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกแย่ๆของผมได้เสียที ความรู้สึกที่อยากรับรู้ตลอดว่าเขาเป็นอย่างไร ทั้งๆที่รู้ว่าถึงจะคอยห่วงเขาสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยมองเห็นความรู้สึกนี้ของเราหรอก แต่ช่างเหอะ สุดท้ายมันก็คือตัวเองนั่นแหล่ะ จะโทษใครก้ไม่ได้ ก็ต้องรับผิดชอบความเศร้าของเราต่อไปคนเดียว (เจื๋อกโง่เองนี่หว่า ฮ่าๆๆ) แต่ช่างมันเหอะ มันเป็นอดีต ที่ความจริงแล้ว ผมอยากจะเก็บเขาไว้ในใจเองนี่แหล่ะครับ ปกติแล้วผมเป็นคนขี้ลืม ขนาดกระเป๋าเป้ยังต้องสะพายไว้ตลอดเวลากินข้าว เพราะลืมประจำ แต่อย่างน้อยผมก็ยังจำคนๆนี้ได้ ฮ่าๆๆ ไม่รู้ว่าจะจำไปทำไมเหมือนกัน

 

เอาหล่ะ เรื่องในอดีตก็จบไปแระ อาทิตย์หน้าเป็นศึกสตรีทบาสของสวทช.รออยู่ ผมถูกจัดให้เป็นทีมวาง ดังนั้นมีความกดดันเล็กๆ เนื่องจากสายผมนั้นค่อนข้างหินเอาการ ทั้งหมดมี 8 ทีม แบ่งเป็นสองสาย แข่งแบบพบกันหมด แล้วเอา 2 อันดับของแต่ละสายไปไขว้กัน แล้วค่อยเข้าสู่รอบชิง ทีมผมชื่อ Red Shark ประกอบด้วยผม เล่นตำแหน่งเซ็นเตอร์, พี่โรม เล่นตำแหน่งการ์ดจ่าย และ พี่บิ๊ก ที่ถือว่าเป็นซุปเปอร์สตาร์ของทีม เนื่องจากเขาเก่งที่สุดใน สวทช. ฮ่าๆๆ ผมดราฟมา ขี้โกงก่อนเพื่อน พี่เขาจะเป็นคนลุยโดยที่ผมมีหน้าที่สกรีนให้ ฮ่าๆๆ เอาผมไปเป็นกำบังนั่นเอง ตื่นเต้นอย่างไรก็บอกไมถูกเหมือนกัน แต่รู้แต่ว่าจะเล่นให้กระเจิงไปเลย เดือนที่ผ่านมานี้ผมซุ่มซ้อมอย่างมาก เพื่อจะเอาแชมป์รายการนี้มาให้ได้ จะเป็นอย่างไรนั้นต้องรอติดตามชมวันจันทร์นี้

 

Red Shark! GO GO . . .