และแล้วก็เกิดเรื่องขึ้นอีกจนได้ เฮ้อ.....

หลังจากที่อะไรต่อมิอะไรเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นการทำเปเปอร์สำหรับไปบรรยายที่ออสเตรเลีย ตอนนี้ก็รอหัวหน้าตรวจอยู่ หรือจะเป็นการเตรียมพร้อมก่อนแข่งขันความจำชิงแชมป์ประเทศไทย หรือจะเป็นการทำ Incident Drill รวมทั้งการซ้อมรับปริญญาของผม ล้วนก็ผ่านไปได้ด้วยดีตลอดมา จนกระทั่งเมื่อสักยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ .......

เสียงโทรศัพท์ของผมได้ดังขึ้น พี่โอ๊ตพี่ชายของผมโทรมา
"มึงรู้เรื่องแล้วหรือยัง"
ผมก็ทำหน้ามึนงงหลังจากการซ้อมจำไพ่ทั้งสำรับ แล้วตอบกลับไปว่า
"เรื่องไรเหรอ ไม่รู้เรื่องไรเลย"
"ฟังแล้วใจเย็นๆ นะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว" พี่ชายผมบอก
ยิ่งได้ยินอย่างนี้ยิ่งไปกันใหญ่เลย "สรุปเลยว่าเกิดไรขึ้น" ผมตอบกลับด้วยความสงสัยประกอบกับโมโหที่อยากจะรู้เรื่องเต็มที่
"ป๊า เป็นอาการเดิม ก้อนเลือดสะดุดในสมอง ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว" จากนั้นผมก็คุยต่ออีกสักหน่อย เพื่อถามว่าเกิดได้ยังไง เกิดตอนไหน จากนั้นผมก็โทรกลับไปที่บ้าน สรุปว่าตอนนี้ป๊าอยู่ที่โรงพยาบาล ยังไม่ได้สติ ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ ผมจึงโทรเช็คกับพี่สาว พี่สาวบอกให้ผมต้องกลับขอนแก่นพรุ่งนี้ เฮ้อ... ตอนนี้สมองผมสับสนไปหมดแล้วว่าควรจะทำไรก่อนดี ระหว่างการแข่งขันที่ครั้งนี้ผมกระหายที่จะเป็นแชมป์ให้ได้ สไลด์สำหรับบรรยายที่ออสเตรเลีย กับการที่ต้องกลับไปดูป๊าที่บ้าน เฮ้อ... อย่างไรก็ตามตอนนี้ผมก็ได้ข้อสรุปแล้วครับ ว่าผมต้องกลับขอนแก่นพรุ่งนี้เช้า แล้วจะเอาโน้ตบุคไปทำสไลด์ด้วย ประกอบกับฝึกความจำ แล้วจะกลับมาในวันที่ 4 เพื่อเข้าแข่งขันให้ได้ มันคงเป็นทางออกทางเดียวที่ดีที่สุดในตอนนี้ที่ผมคิดออก โดยผมพิจารณาดูแล้วว่ามันเหมาะสมที่สุด เพราะป๊ารู้เรื่องที่ผมจะไปแข่งนี้ตลอด ถ้าเขารู้ว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้ไปแข่ง ผมว่าเขาอาจจะเสียใจมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะเขาเคยบอกว่าเขาไม่อยากถ่วงลูกๆ เขาอยากเห็นผมเติบโต มีหน้าที่การงานที่ดี ดังนั้นการแข่งครั้งนี้ผมจำเป็นจะต้องเป็นแชมป์ให้ได้ เพื่อเอาแชมป์มาฝากป๊าให้ได้

เอาฟะ โค้งสุดท้ายแล้วอีกสามวันก็จะรู้ผลแล้ว จะฝึกแบบบ้าดีเดือดให้ดู

Speak to ITU Forum in Brisbane, Australia

Start:	Jul 17, '08 10:30a
End:	Jul 17, '08 11:00a
Location:	Brisbane, Australia

Speak about ThaiCERT and Incident Response report 2007

Visit AusCERT

Start:	Jul 14, '08 09:00a
End:	Jul 14, '08 12:00p
Location:	เมืองบริสเบน ประเทศออสเตรเลีย

ไปเยี่ยมเยียนเพื่อนเก่า ร่วมทั้งหาความร่วมมือ

บินไปบริสเบน ออสเตรเลีย

Start:	Jul 12, '08 3:00p
End:	Jul 20, '08 06:00a
Location:	เมืองบริสเบน ประเทศออสเตรเลีย

เดินทางไปสุวรรณภูมิ ก่อนที่เครื่องจะออกตอนหกโมงเย็น จากนั้นก็อยู่ที่นั่น 1 อาทิตย์

นัดเลี้ยงฉลองรับปริญญากับครอบครัว

Start:	Jul 12, '08 12:00p
End:	Jul 19, '08 3:00p
Location:	ยังไม่กำหนด

นัดญาติๆมาทานข้าวร่วมกัน

เตรียมตัวครั้งสุดท้ายก่อนแข่ง

Start:	Jun 29, '08 09:00a
End:	Jun 29, '08 5:00p
Location:	ม.หอการค้า

นัดซ้อมใหญ่ เพื่อการแข่งความจำชิงแชมป์ประเทศไทย

ทดสอบความพร้อมก่อนแข่งความจำชิงแชมป์ประเทศไทย

Start:	Jun 22, '08 09:00a
End:	Jun 22, '08 4:00p
Location:	ยังไม่กำหนด

โค้ชนัดให้ไปทดสอบความพร้อม

ประชุมศิษย์เก่า CoE KKU

Start:	Jun 20, '08 5:00p
End:	Jun 21, '08 12:00p
Location:	เขาใหญ่

นัดสังสรรค์ ประชุม พบปะ อาจารย์ รุ่นพี่ รุ่นน้อง

Thailand Open Memory Championships

Start:	Jul 4, '08 09:00a
End:	Jul 5, '08 5:00p
Location:	ม.หอการค้า

ไปเข้าแข่งขันความจำชิงแชมป์ประเทศไทย ยากจัง แต่อยากลองดู ไม่รู้จะทำได้ดีแค่ไหน แต่ก็จะสู้เพื่อตำแหน่งแชมป์ของประเทศไทย เอาใจผมด้วยนะครับพี่น้อง

NSTDA VS AIS Basketball match

Start:	Jun 24, '08 8:00p
End:	Jun 24, '08 11:00p
Location:	สนามบาสกรมทหารสื่อสาร บางซื่อ

รับปริญญาจริง

Start:	Jul 11, '08 1:00p
End:	Jul 11, '08 4:00p
Location:	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

เชิญมาถ่ายรูปร่วมกันนะครับ ตอนบ่าย

ถ่ายรูปหมู่รับปริญญา

Start:	Jun 28, '08 2:00p
End:	Jun 28, '08 6:00p
Location:	ประตูฝั่งสระน้ำ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ใครสนใจไปถ่ายรูปร่วมกันหน่อยนะครับ เวลา 14.00 น. ที่ประตูฝั่งสระน้ำ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ในที่สุด สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

เมื่อคืนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันกับผม เกือบแย่เหมือนกันแต่สุดท้ายยังรอดมาได้ เรื่องราวมีอยู่ว่า เมื่อคืนตอนประมาณเที่ยงคืนได้ อาการของโรคหายใจเกิน หรือผมจะเรียกมันว่าโรคไฮเปอร์ (Hyperventilation Syndrome) ซึ่งก่อนหน้านี้เคยเป็นค่อนข้างบ่อย แต่พอโตขึ้นเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองได้มั๊ง ทำให้ไม่ค่อยเกิดอาการ ผมมักจะเป็นบ่อยครั้งที่เกิดความเครียดสุดๆ สะสมเป็นเวลานาน และไม่ได้ระบายออกมา ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามหรือสี่ในรอบหกปีกว่า และเป็นครั้งแรกในรอบสามปี

โรคหายใจเกิน หรือ Hyperventilation Syndrome เป็นสภาวะที่ร่างกายขาดคาร์บอนไดออกไซด์ เนื่องมาจากจังหวะการหายที่เปลี่ยนไปอันเนื่องมาจากความเครียด ความกดดัน หรือตกใจสุดขีด ทำให้ร่างกายเร่งจังหวะหายใจและควบคุมไม่ได้ในระยะเวลานึง ซึ่งก็นานพอจะทำให้คาร์บอนไดออกไซด์อยู่ในร่างกายและสมองไม่เพียงพอ จนทำให้มือ เท้าและใบหน้าเกิดอาการชา ถ้าหากยังควบคุมจังหวะหายใจตัวเองไม่ได้ต่อไปอีก อาจจะทำให้ถึงขึ้นเป็นตะคริวได้เหมือนกัน เนื่องจากก่อนหน้านี้ผมเป็นบ่อยๆ จึงศึกษาวิธีการรักษาอาการ นั่นคือวิธีการที่จะต้องรักษาก่อนอื่นเลยคือ หาถุงพลาสติกมาครอบที่จมูกและปากของผู้ป่วย เพราะว่าร่างกายขาดคาร์บอนไดออกไซด์ และในขณะนั้นคาร์บอนไดออกไซด์มีมากในลมหายใจออก ดังนั้นจึงจำเป็นต้องให้สูดลมหายใจที่หายใจออกมากลับเข้าไปในร่างกายใหม่ ในช่วงที่ครอบนั้นจะต้องเปิดถุงให้ออกซิเจนเข้าไปบ้าง ไม่งั้นจะตายเพราะขาดออกซิเจน เหอๆ

ส่วนวิธีการป้องกัน คือห้ามเครียด (ฮ่าๆๆ ใครมันจะไปทำได้ฟระ) ถ้าหากรู้ว่าจังหวะการหายใจผิดปกติไป จึงต้องกลั้นหายใจชั่วขณะ หรือหายใจให้ช้าลง (พูดง่ายเน๊าะ ถ้าตอนนั้นมันคุมไม่อยู่เฟ้ย) รักษาสภาวะจิตใจให้เป็นปกติ (ก็ปกตินะ ยังไม่ได้บ้า) พอแระขี้เกียจพิมพ์แล้ว ไปฝึกนั่งสมาธิ ฝึกการพัฒนาความจำดีกว่า

อยากรู้เพิ่มก็อ่านเอาแล้วกัน กดฉันที

ความเครียด

ทุกคนก็คงมีช่วงที่ตึงเครียดบ้าง ผมเองก็คนนึงที่ต้องมีความเครียด แต่ความเครียดนั้นเราจะจัดการมันอย่างไร นี่ต่างหากถึงเป็นหนทางในการแก้ไขปัญหาที่แท้จริง

ในช่วงนี้เหมือนมีมรสุมมันพัดกระหน่ำมากมาย จนตอนนี้แทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานที่มากมายก่ายกอง ไม่รู้ว่ามาจากไหน ทำไมถึงเยอะแยะเหลือเกิน เรื่องคนในครอบครัวตอนนี้แต่ละคนก็วิกฤตเหมือนกัน รวมทั้งมีเรื่องเกิดกับคนที่รักมากที่สุดในชีวิต ก็รู้นะว่าพยายามบังคับเขาแล้ว แต่เขาก็คงทำไม่ได้หรอก แต่ผมก็จะพยายามทำให้เขาอยู่กับผมให้นานที่สุด ไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม อยากจะไปบอกเขา ขอให้เขาเชื่อผมอีกครั้ง ผมเองก็อยากจะบอกเขานะ ว่าผมรักและห่วงเขามากแค่ไหน ถ้าเขาเชื่อผมแล้วสิ่งที่ตามมาคือผมต้องใช้เงินจำนวนหนึ่ง ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่มากมายอะไร แต่สำหรับผมแล้วมันถือเป็นเงินจำนวนค่อนข้างเยอะที่ต้องจ่ายทุกเดือน ไหนอีกสามเดือนก็จะต้องเริ่มผ่อนคอนโดอีก ไหนจะต้องเก็บเงินค่าเรียนและสอบโทเฟลอีก ไหนจะต้องใช้กินอีก เกิดมาตัวใหญ่ทำไมฟะเนี่ย กินเยอะ เปลือง ตอนนี้สับสนไปหมดเหมือนกัน เรื่องให้คิดหน่ะเข้ามาได้นะ แต่ขอให้มาทีละเรื่องได้ไหม ไม่ใช่เล่นเข้ามาเป็นซีรี่ย์แบบนี้ ตอนนี้ลำพังแค่งานอย่างเดียวก็เจอปัญหารอบข้างรุมเร้า ต้องติดต่อกับคนอีกมากมาย ต้องแก้ปัญหาต่างๆ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาว่าสถานการณ์สร้างวีรบุรุษ

เฮ้อ... ตอนนี้อาจจำเป็นต้องใช้เงินเพิ่มอีกเดือนละจำนวนหนึ่ง เราจะทำไงดีเนี่ย แวะมาบ่นผ่านบล็อก เพราะตอนนี้สับสนจริงๆ ไม่รู้จะไปคุยกับใครได้ อยากให้มีคนมาอยู่ใกล้ๆ มาฟังผมบ่นหน่อย เครียดจัง ไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อนดี ตอนนี้รู้เพียงอย่างเดียว คือจะใช้สมองของเราทำเงินจากทางไหนได้บ้าง มีหลายวิธีที่ยังไม่เคยลอง และอาจจะต้องทำเสียที ไม่ว่าจะเป็นการเขียนหนังสือขาย การจัดอบรมที่ถนัด หรืออาจจะเข้าแข่งขันชิงแชมป์ความจำระดับประเทศ เผื่อฟลุ๊ก เบื่อความรู้สึกตัวเองตอนนี้จัง เบื่อที่ต้องมาคิดมากอยู่เรื่อย คืนนี้กลับไปหายาคลายกล้ามเนื้อกินสักหน่อยดีกว่า คงจะได้หลับบ้าง คืนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ที่นอนวันสามสี่ชั่วโมง เฮ้อ.... (อีกรอบ)

ช่วงนี้เหมือนมีใครกำลังจะพิสูจน์ความแข่งแกร่งของผมอยู่เลย ผมกล้าท้านะ ผมผ่านไปได้แน่ แต่อาจจะเขว่บ้าง และจะผ่านได้แน่นอนถ้าเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับคนที่ผมรักมากคนนั้น เหนื่อยใจ เหนื่อยจนท้อ เหนื่อยจนไม่รู้จะทำไรต่อไป แต่อย่างไรก็ตามชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป เพราะฉะนั้นทำได้อย่างเดียวคือลุย ก่อนหน้านี้ผมได้รับฉายาจากที่ทำงานถึงเรื่องความอึดในการทำงาน ผมไม่ใช่คนที่เก่งอะไร แต่ผมมีความอึดมากกว่าคนอื่นแน่นอน

วันนี้ขอบคุณ พี่ทศ พี่เขม พี่เอ พี่เล็ก ที่ชวนผมไปทานข้าวกัน
และขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน