และแล้วก็เกิดเรื่องขึ้นอีกจนได้ เฮ้อ.....

หลังจากที่อะไรต่อมิอะไรเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นการทำเปเปอร์สำหรับไปบรรยายที่ออสเตรเลีย ตอนนี้ก็รอหัวหน้าตรวจอยู่ หรือจะเป็นการเตรียมพร้อมก่อนแข่งขันความจำชิงแชมป์ประเทศไทย หรือจะเป็นการทำ Incident Drill รวมทั้งการซ้อมรับปริญญาของผม ล้วนก็ผ่านไปได้ด้วยดีตลอดมา จนกระทั่งเมื่อสักยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ .......

เสียงโทรศัพท์ของผมได้ดังขึ้น พี่โอ๊ตพี่ชายของผมโทรมา
"มึงรู้เรื่องแล้วหรือยัง"
ผมก็ทำหน้ามึนงงหลังจากการซ้อมจำไพ่ทั้งสำรับ แล้วตอบกลับไปว่า
"เรื่องไรเหรอ ไม่รู้เรื่องไรเลย"
"ฟังแล้วใจเย็นๆ นะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว" พี่ชายผมบอก
ยิ่งได้ยินอย่างนี้ยิ่งไปกันใหญ่เลย "สรุปเลยว่าเกิดไรขึ้น" ผมตอบกลับด้วยความสงสัยประกอบกับโมโหที่อยากจะรู้เรื่องเต็มที่
"ป๊า เป็นอาการเดิม ก้อนเลือดสะดุดในสมอง ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว" จากนั้นผมก็คุยต่ออีกสักหน่อย เพื่อถามว่าเกิดได้ยังไง เกิดตอนไหน จากนั้นผมก็โทรกลับไปที่บ้าน สรุปว่าตอนนี้ป๊าอยู่ที่โรงพยาบาล ยังไม่ได้สติ ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ ผมจึงโทรเช็คกับพี่สาว พี่สาวบอกให้ผมต้องกลับขอนแก่นพรุ่งนี้ เฮ้อ... ตอนนี้สมองผมสับสนไปหมดแล้วว่าควรจะทำไรก่อนดี ระหว่างการแข่งขันที่ครั้งนี้ผมกระหายที่จะเป็นแชมป์ให้ได้ สไลด์สำหรับบรรยายที่ออสเตรเลีย กับการที่ต้องกลับไปดูป๊าที่บ้าน เฮ้อ... อย่างไรก็ตามตอนนี้ผมก็ได้ข้อสรุปแล้วครับ ว่าผมต้องกลับขอนแก่นพรุ่งนี้เช้า แล้วจะเอาโน้ตบุคไปทำสไลด์ด้วย ประกอบกับฝึกความจำ แล้วจะกลับมาในวันที่ 4 เพื่อเข้าแข่งขันให้ได้ มันคงเป็นทางออกทางเดียวที่ดีที่สุดในตอนนี้ที่ผมคิดออก โดยผมพิจารณาดูแล้วว่ามันเหมาะสมที่สุด เพราะป๊ารู้เรื่องที่ผมจะไปแข่งนี้ตลอด ถ้าเขารู้ว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้ไปแข่ง ผมว่าเขาอาจจะเสียใจมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะเขาเคยบอกว่าเขาไม่อยากถ่วงลูกๆ เขาอยากเห็นผมเติบโต มีหน้าที่การงานที่ดี ดังนั้นการแข่งครั้งนี้ผมจำเป็นจะต้องเป็นแชมป์ให้ได้ เพื่อเอาแชมป์มาฝากป๊าให้ได้

เอาฟะ โค้งสุดท้ายแล้วอีกสามวันก็จะรู้ผลแล้ว จะฝึกแบบบ้าดีเดือดให้ดู